Monkey Man

Monkey Man (2024) van  Dev Patel (The Green Knight, The Personal History of David Copperfield) is heet van de naald en Sander en ik zagen hem in de Cinetwins. Dit passieproject van Dev Patel heeft verder nog wat steun gekregen van Jordan Peele (Get Out, Us, Nope) om deze film in de bioscoop te krijgen en niet alleen op Netflix. 

Verder speelt Dev Patel ook nog de hoofdrol en zien we nog Sharlto Copley (The A - Team) in een bijrol. 

Spoilers

Deze film is heet van de naald, als je hem nog wil zien, sla dit stuk dan maar even over. 

De film opent met een schattige scene in het idyllische oerwoud van India waar een moeder (Kalkunte) haar (verder naamloze) zoontje (Malik) leert over Hanuman. 

Maar dan gaan we snel naar een volgende scene in een bokshal, gerund door Tiger (Copley), waar gemaskerde mannen tegen elkaar vechten en Tiger zijn geld verdient met de weddenschappen. Een naamloze man met een apenmasker (Patel) verliest steeds en wordt daar goed voor betaald. Maar hij heeft bij vlagen last van de herinneringen aan zijn jeugd. Hij was het jongetje in de openingsscene en zijn hele dorp is verwoest en zijn familie uitgemoord. Nu leeft hij als verschoppeling in de sloppen van Yatana. 

Maar deze vechter heeft een plan. Hij weet wie de mensen zijn die verantwoordelijk zijn voor de vernietiging van zijn dorp. Hij laat via zijn vrienden een portomonee stelen van Queenie Kapoor (Kalsekar), de eigenaresse van een exclusief hotel, waar alles kan. Hij brengt de portomonee terug en regelt zo een baantje in het hotel. Daar wordt hij vrienden met drugdealer Alphonso (Pitobash), die hem weer een beter baantje op de hogere (verdorvener) verdiepingen kan bieden.

En langzaam werkt deze wreker zich naar zijn uiteindelijke doel toe, de corrupte politie chef Rana Singh (Kher) vermoorden. Wanneer het eindelijk tot een confrontatie komt met Rana Singh komt, blijkt dat de vechter misschien nog niet zo goed is als hij dacht. Een eenvoudige wraakmoord wordt een zeer uitgesponnen gevecht, wat de vechter uiteindelijk verliest. 

De vechter vlucht door de stad op de (hilarisch) opgevoerde tuk tuk van zijn vriend Alphonso. Uiteindelijk wordt hij gearresteerd door de politie, maar weet weer te ontsnappen (als je iemand boeit, doe dat dan met de handen op de rug mensen, anders maakt het allemaal weinig uit.). Na een hysterische vlucht door de sloppen van Yatana belandt onze held uiteindelijk in het water. De wraakmissie lijkt voortijdig ten einde gekomen te zijn. 

Gelukkig wordt onze held gered door een groep Hijra onder leiding van Alpha (Sharma). Deze verschoppelingen weten de vechter weer gezond te krijgen, te helpen met het verwerken van zijn trauma en hem een betere krijger te laten worden. Uiteindelijk voelt hij zich weer sterk genoeg om tijdens Diwali weer een aanval uit te voeren op het luxueuze hotel van Queenie Kapoor. Rana Singh blijkt niet alleen te werken, maar in dienst te zijn van Guru Baba Shakti (Deshpande), die ook weer verbonden is met een populistische politicus. De aanval op het dorpje van de naamloze man was er een in een patroon. Baba Shakti haalt deze truc steeds uit, wordt daar zelf rijker van en heeft de steun van een belangrijk politicus. 

De naamloze vechter dringt binnen in het hotel, vecht zich een weg door alle verdiepingen heen, doodt Rana Singh en gaat door naar Baba Shakti. Baba Shakti niet zo onwerelds is, als hij zich voordoet. Hij weet de naamloze vechter ook ernstig (dodelijk?) te verwonden, voor hijzelf sterft. 

Conclusie

Een hele interessante wraakfilm! Dev Patel doet het heel goed als actieheld en de andere acteurs zijn ook goed gekozen. Kalsekar, Kher en Deshpande zijn echt heel goed als harteloze eigenaresse van een bordeel/ hotel, als brute politieman en hypocriete religieus voorman. 

Ook weet deze film een hele goede mix te vinden tussen buitengewoon bruut geweld (nee echt, bloed en tanden vliegen door het beeld), humoristische scenes, uitzichtloze armoede en hoopgevende vriendschap. Het is soms makkelijk om te verzanden in het een of het anders, maar deze film weet het evenwicht goed te behouden. 

Verder wordt de Heldenreis stap voor stap gevolgd, we vallen er alleen halverwege in. Het "vertrek" heeft al plaatsgevonden voor de start van de film en zien we alleen door middel van flashbacks van Dev Patel. Hij is al bezig met de "initiatie", waar hij de mysterieuze wereld van de superrijken binnenstapt en met hulp steeds verder komt. Maar hij is nog niet helemaal klaar en valt terug. Na een verblijf bij de Hijra probeert hij het nog eens. Ditmaal behaalt hij zijn doelen, maar weet niet in de "terugkeer" niet terug te keren. En daarmee zegt de film ook nog wat interessants over de zin en onzin van wraak. Want uiteindelijk bereikt onze held niet zo heel veel. Hij doodt degenen die verantwoordelijk zijn voor de dood van zijn moeder. Maar hij komt daarbij zelf ook om, en als het bloed eenmaal is opgeveegd, zal iedereen weer overgaan tot de orde van de dag. De armen zullen nog steeds uitgebuit worden met gevaarlijk en vies werk, de mooie vrouwen zullen nog steeds slachtoffer zijn van seksueel geweld, de handel in drugs zal nog steeds doorgaan en de politieke situatie zal ook niets verbeteren.  

Tot slot is deze film duidelijk geïnspireerd door andere goede actiefilms van de laatste jaren, zoals John Wick en Jason Bourne. En tot mijn grote verrassing kwam de muziek van Bloodywood ook nog langs in de climax van de film. 

Een zeer interessante actie - wraakfilm en ik ben erg benieuwd wat Dev Patel ons in de toekomst nog meer zal brengen. 

Call of Cthulhu III - De cultus

Voor de derde keer komen de Romeinen bijeen om een bovennatuurlijk gevaar in Iunnu het hoofd te bieden. Het lijkt misschien alleen oplichterij van goedgelovige Romeinse vrouwen, maar misschien staat er wel veel meer op het spel. 

Draco Silvius Dorso - Patriciër

Gaius Valerius Lucanis - Wetenschapper in dienst van Draco Silvius Dorso (niet aanwezig)
Vibus Norbanus - Ziener in dienst van Draco Silvius Dorso (niet aanwezig)
Proclus Servilius Adventus - Ex-slaaf van, maar nu als bankier in dienst van Draco Silvius Dorso.
Marcus Livius Cicero - Senator en rivaal van Draco Silvius Dorso 

Ante Diem XVII Mensis Aprilis in het Eerste Jaar van het Consulschap van Hadrianus en Caesar of 898 Ab Urbe Condita, Iunnu

De Romeinen zijn na alle avonturen van de vorige keren erg bezorgd. Zij zijn bang dat zij de aandacht hebben getrokken van een machtig tovenaar, die een of ander zorgwekkend ritueel voor een lokale godheid wil gaan uitvoeren. En daar zullen Romeinse vrouwen het slachtoffer van worden! Gaius Valerius Lucanis en Vibus Norbanus hebben vanuit Iunnu een boot genomen naar Alexandrië. Zij kunnen de Nilus stroomafwaarts volgen en met een beetje geluk hebben zij nog een goede wind ook. Bovendien kan er altijd nog geroeid worden. Desondanks, zullen de andere Romeinen die in Iunnu achterblijven niet op hen kunnen rekenen. 

Gaius Valerius Lucanis en Vibus Norbanus hebben een boodschappen van hun patroon Draco Silvius Dorso mee voor de Praefectus AEgypti Lucius Valerius Proculus. Ze hopen dat hij een cohort naar Iunnu kan sturen om de cultisten tegen te houden. 

Ondertussen in Iunnu maakt Marcus Livius Cicero zich zorgen. Hij wil de priesters van Re - Atum informeren over deze ontwikkelingen. De tovenaar is bezig met ketterij, door te proberen de wereld te laten verzwelgen door Apep! Misschien dat zij dan in actie komen. Proclus Servilius Adventus is iets praktischer en is gewoon bereid om een "donatie" aan de zonnetempel te doen, voor een reparatie van het dak. Hopelijk krijgt hij zo toegang tot de hogepriester. 

Marcus Livius Cicero ronselt wat opgeschoten jongeren uit Iunnu en vraagt hen om de tempel te bewaken bij nacht. Als de vreemde tovenaar dan een aanval uitvoert, hoeven zij tenminste niet alleen op een stel bejaarde priesters te rekenen ter verdediging van de wereld. 

Die avond besluit Proclus Servilius Adventus om eens werk te maken van het leuke slavinnetje van Domina Herrenia Cordia Paci, Elenys. Deze maakt van de gelegenheid gebruik om veel meer wijn te drinken dan normaal en zij wordt daar bijzonder loslippig van. Zij vertelt over de familie die haar eigenaren zijn. De man, Pacius, is al een tijdje geleden overleden. En daarna werd zijn zoon het hoofd van de familie. Maar toen de jongere Pacius ook overleed, werd Domina Herrenia een beetje vreemd. Zij begon te geloven dat zij haar zoon terug kon krijgen. Maar Elenys gelooft daar niet in. Ook weet zij van meer Romeinse families die naar Iunnu zullen komen, voor de zonnewende, die over een paar dagen zal zijn. 

Marcus Livius Cicero realiseert zich dat al deze families onder leiding van een Matrone staan. De Patrone is overleden en kennelijk zijn er geen zonen, broers of ooms meer die de leiding over de familie kunnen nemen. Geen wonder dat zij afzakken naar ketterij en geloof in herrijzenis na de dood. Maar dat betekent ook dat de troepen van de tovenaar relatief klein zullen zijn. Zoveel families zonder Patrones zullen er niet zijn in Rome. Aan de andere kant, als er meer tovenaars zijn dan diegene die gezien is door Proclus Servilius Adventus, zijn er meer problemen. 

Marcus Livius Cicero besluit de gids Horemheb nog eens te vragen naar wat hij weet van de cultus van Apep. Hij kan eerst niet geloven dat er echt een cultus van Apep is. Wie zou er zo dom zijn om de Verzwelger van de Zon te willen steunen, laat staan aanbidden? Dat zou alleen voor hele slechte mensen zijn. 

Ondertussen vraagt Draco Silivus Dorso zich af waar de vrouwen uit Rome voor nodig zijn. Het leek eerst om oplichting te gaan, de vrouwen geld afhandig maken. Maar er wordt ook magie gebruikt. Deze tovenaar zou de doden kunnen laten herrijzen. Maar dat zal energie kosten. Maar Re - Atum aanvallen zal ook energie kosten. Al die Romeinse vrouwen en hun dode familieleden naar Iunnu halen is dan niet echt verstandig. Zal hij de mannen echt laten herrijzen?

Marcus Livius Cicero realiseert zich dat mensen bewaren in wijnvaten niet echt hygiënisch is. En misschien zelfs wel strafbaar. En een grote plaats als Iunnu heeft vast wel een Vigiles, een groep mannen die functioneren als brandweer en politie tegelijkertijd. Hij meldt daar dat hij vermoedt dat er lijken zitten in verschillende wijnvaten in de Taberna. De Vigiles doen wat onderzoek en tot ieders grote schrik worden er inderdaad lichamen in wijnvaten gevonden. De Matrones worden allemaal gearresteerd. De Kapitein van de Vigiles zal zijn uiterste best doen om dit schandaal stil te houden. 

Diezelfde avond probeert Proclus Servilius Adventus nog Elenys de Slavin te versieren. Haar eigenaresse zit wegens lijkschennis in het gevang. En Proclus Servilius Adventus is een vrij man met goede connecties. Elenys realiseert zich heel snel hoe de kaarten nu liggen en belooft om met Proclus Servilius Adventus te huwen. 

De Brug over de Kwai

The Bridge on the River Kwai (1957) van David Lean (Lawrence of Arabia) was weer een lekker deprimerend WOII - drama. De film is gebaseerd op het gelijknamige Franse boek van Pierre Boulle (Ook van Planet of the Apes). In de film zien we Alec Guinness (Lawrence of Arabia, Scrooge, Tinker, Tailor, Soldier, Spy), William Holden (Ashanti) en Sessue Hayakawa in de belangrijkste rollen. 

Spoilers

De film begint met een grote groep krijgsgevangenen die naar een Japans krijgsgevangenenkamp worden gebracht. Ze staan onder leiding van Colonel Nicholson (Guinness) en de stemming zit er nog redelijk in. Zij worden gadegeslagen door Navy Commander Shears (Holden), een Amerikaan, die al langer in het kamp vastzit en weet hoe het er toegaat. Het kamp wordt geleid door Colonel Saito (Hayakawa).

Het verblijf van de krijgsgevangenen begint meteen al lekker. Saito heeft de opdracht om een spoorbrug te bouwen over de Kwai rivier. Saito wil dat laten doen door de krijgsgevangenen, waaronder ook de officieren. Nicholson is het daar niet mee eens. Volgens de Geneefse Conventies zijn officieren uitgesloten van fysieke arbeid. (Beetje kul allemaal, Japan heeft de Geneefse Conventies nooit getekend en krijgsgevangenen kunnen wel arbeid verrichten, maar het mag onder de Geneefse Conventies geen arbeid zijn die de oorlog ten goede komt. En daarbij als je je krijgsgevangenen laat meebouwen aan je eigen  oorlogsinfrastructuur, vraag je om problemen.) 

Het komt meteen tot een confrontatie tussen Nicholson, zijn lagere officieren en Saito. Nicholson en zijn mannen moeten eerst lange tijd in de zon staan. Daarna worden zij opgesloten in kleine, hete hutten, weg van de andere manschappen. Maar Nicholson houdt vast aan zijn overtuigingen. Uiteindelijk gaat Saito door de knieën en Nicholson en zijn officieren hoeven niet aan de spoorlijn te werken. 

Wanneer Nicholson na zijn ontberingen weer een beetje op krachten is gekomen, bekommert hij zich weer om zijn manschappen. Hij ziet dat zij moeten werken aan de spoorlijn en is ontevreden over wat hij ziet. Zijn mannen hebben de discipline laten varen en dragen zich niet zoals het leden van het Britse leger betaamt. Bovendien is de brug een zooitje en stort steeds in. Zijn manschappen hebben wel ideeën over het verbeteren van de situatie, maar delen dat niet met de Japanners, dat zijn tenslotte de vijanden.

Nicholson wil de bouw van de brug gebruiken om het moreel van de troepen te herstellen en aan Saito te laten zien dat Britten gewoon in alles beter zijn. Legerarts Clipton (Donald, Vikings)waarschuwt hem nog dat dat gezien kan worden als collaboratie, maar Nicholson is verblind door de mogelijkheid van een morele overwinning van Brits organisatietalent op Saito. In een spannende scene waarin Nicholson en zijn officieren overleggen met Saito en zijn manschappen wordt briljant geschetst hoe Nicholson de macht weer naar zich toetrekt in de verhouding met Saito. Hij biedt aan de brug te laten bouwen door zijn manschappen en te zorgen dat deze op tijd af is voor de planning van Saito. Saito kan alleen maar toestemmen. 

Ondertussen is Shears ontsnapt en weer terechtgekomen bij andere Britse troepen in de regio. Zij weten al van de spoorlijn en hebben een idee waar hij ongeveer ligt. Maar Shears is als door de hemel gezonden met zijn exacte kennis van het gebied. Zij pressen hem om deel te nemen aan een (zelfmoord)missie om de brug te vernietigen. Shears heeft daar weinig trek in, maar de Britten weten genoeg van hem, dat hij ook niet terug wil naar het Amerikaanse leger. 

De missie gaat op weg onder leiding van Major Warden (Hawkins, Lawrence of Arabia), met Shears, Joyce (Horne) en Chapman in de richting van het krijgsgevangenenkamp en de spoorlijn. Ook zij lijden veel ontberingen. Maar uiteindelijk komen zij, met hulp van de lokale Thaise bevolking, aan bij de spoorbrug.

De spoorbrug is net afgerond, precies op tijd! Nicholson is erg tevreden met wat zijn mannen hebben gebouwd en denkt dat hij een Britse overwinning heeft geboekt op de Japanse bezetter. Hij geniet die avond van een voorstelling van zijn manschappen om de oplevering van de brug te vieren. Ondertussen zijn de commando's druk bezig om allemaal springstoffen aan te leggen bij de pilaren van de brug. 

De volgende morgen zal de spoorbrug voor het eerst in gebruik genomen worden. Die nacht is het niveau van de rivier enorm gedaald. De springladingen en de onstekingsdraden zijn zichtbaar. Nicholson kan geen sabotage van zijn brug velen. En hij gaat op zoek naar de saboteurs, zich niet realiserend dat het dus zijn collega's zijn. Het komt tot een confrontatie tussen Nicholson en de commando's en het gaat er nog om spannen of de brug wel tot ontploffing gebracht kan worden. 

Maar gelukkig, net terwijl de eerste Japanse trein over de brug wil rijden, valt een stervende Nicholson nog op de ontsteker en laat zo de brug ontploffen. De trein verdwijnt de diepte in. 

Conclusie

Wauw! Wat een film. Als je allemaal stoere acteerkanonnen wil zien, die tegen elkaar opbieden met wie het stoerste acteerkanon is, dan is dit de film voor jou! 

Guinness is wat jonger dan ik gewend ben, maar fantastisch als Colonel Nicholson die in zijn trots op en liefde voor zijn manschappen en werkgever volledig uit het oog verliest waarom hij nou ook weer in Burma en Thailand was. Hij raakt geobsedeerd door de brug. Het succes van de de bouw van de brug wordt voor hem het bewijs van de superioriteit van het Britse leger en Britse cultuur. Hiervoor werkt hij samen met de vijand, laat hij zijn officieren dwangarbeid verrichten en haalt hij zelfs zieken over om aan de brug te werken.

Daar tegenover staat Saito, die net zo overtuigt is van zijn culturele gelijk. Maar hij denkt dat hij dat kan bewijzen door de Britten iets te laten doen dat zij niet willen doen. En daarmee raakt hij verzeild in een machtsspel, dat hij dan uiteindelijk verliest. 

Dan is er ook nog Shears. Die heeft lang geleden al de waanzin van de oorlog ingezien en maakt zich niet meer druk over wie er een beste is of wie gelijk heeft. Hij wil de waanzin van het Thaise oerwoud overleven en terug naar huis om een mooi meisje te vinden. Maar uiteindelijk is hij nog wel de meest rationele van het stel. Hij weet wanneer hij verloren heeft en hij weet ook nog waar hij kan winnen. En hij verliest nooit uit het oog wie zijn vrienden en wie zijn vijanden zijn. 

Een bijzondere rol was er ook voor legerarts Clipton. Deze probeerde steeds de stem der redelijkheid te zijn en Nicholson ervan te overtuigen dat samenwerken met de Japanners geen goed idee was, stille sabotage was de betere route om te kiezen. Uiteindelijk is hij ook degene die na afloop het definitieve commentaar op de oorlog heeft, waanzin!

En het is ook waanzin waar we allemaal naar zitten te kijken. Het krijgsgevangenenkamp is afschuwelijk en mannen gaan bij bosjes neer als gevolg van de hitte, het vieze water en de slechte zorg. Met veel moeite wordt er een brug gebouwd door de ene partij, die daarna onmiddellijk weer vernietigd wordt door de andere partij. De manschappen van Nicholson worden allemaal vervoerd naar een ander krijgsgevangenenkamp, Nicholson, Saito, de commando's en verschillende Japanse officieren gaan allemaal dood en de passagiers van de Japanse trein storten allemaal de diepte in. Uiteindelijk is er in de hitte van het Thaise oerwoud helemaal niets bereikt, behalve een hoop doden en ellende en niemand zal er ook iets van weten.  

Verder deed deze film ook denken aan de andere film van David Lean, Lawrence of Arabia, dat hij vijf jaar later zou maken, met een flink deel van dezelfde cast. Ook daar gaat een vertegenwoordiger van het Britse Rijk en de Britse cultuur naar de barbaren in de wildernis. De Britse beschaving blijkt maar een dun laagje vernis dat al vrij snel wordt afgeworpen en de Brit voelt zich al snel erg thuis onder de lokale barbaren. En uiteindelijk blijft er van alle avonturen maar weinig over met eeuwigheidswaarde. 

Weer een deprimerende film over de waanzin van oorlog, maar zeker de moeite van het kijken waard. 

         

Nieuwe lente 2024

De Lente - Equinox is alweer geweest en ook de klokken zijn alweer verzet. De lente barst inmiddels lekker los. En dat is ook meteen te zien in de tuin. De krokussen en sneeuwklokjes zijn nu allemaal wel weg, maar de Ribes staat lekker in bloei en de tulpen en narcissen komen op. En in de moestuin ben ik ook alweer lekker bezig geweest. Ik heb alweer mest uitgeschept en binnenkort moeten de bonen weer de grond in. 

En na (nog) een tripje langs het tuincentrum kwam ik ook weer thuis met een stel fleurige viooltjes. Deze zitten nu een wat bakken bij het terras en fleuren de boel daar behoorlijk op. En ook mijn rabarber is aan wat vervanging toe. Na een aantal jaar wordt de opbrengst tot steeds minder. Dus daar is ook een nieuwe van gekocht. En die moet ook snel de grond in om verder te kunnen groeien. 
 

Witte Wieven

Witte Wieven (ook wel Heresy, 2024) van Didier Konings is weer een horrorfilm, van Nederlandse bodem dit keer. In de hoofdrol zien we Anneke Sluiters en Len Leo Vincent. En de film is onderdeel van Koolhoven Presenteert, een serie korte Nederlandse films van nieuwe makers.  

De titel verwijst natuurlijk naar de legende van de Witte Wieven. Deze wezens komen voor in een groot deel van noordelijk Europa en het is een beetje onduidelijk wat zij zijn. Zij leven in oude grafheuvels en moerassen en kunnen de toekomst voorspellen, maar ook ongeluk brengen. Ook hebben zij een connectie met vrouwen, zwangerschap en kinderen.  

Verder is de film ook volledig in het Nedersaksisch gesproken, maar er is Nederlandse ondertiteling.

Spoilers

Deze korte film is echt heet van de naald, dus let op voor je verder leest. 

De film begint met een klein dorpje, waar mensen eenvoudig, maar streng leven. De slager Gelo (Van Waas) wordt voor wat onduidelijke misdaden opgesloten in een soort kooi, voor straf. Ondertussen leiden de andere dorpelingen een wel heel hard bestaan in hun plaggenhutten. Frieda (Sluiters) is een vrouw die, ondanks een huwelijk, geen kinderen heeft. En iedereen kijkt haar daar op aan, ook haar man Hikko (Vincent). Om toch kinderen te krijgen, loopt zij de deur bij de pastoor plat, die geeft haar steeds onzinnige rituelen mee, die toch niet tot kinderen leiden. 

Ondertussen wordt Gelo weer vrijgelaten. Hij blijkt de lokale slager te zijn en Frieda helpt hem bij zijn slagerswerk. Een varken wordt geslacht en Gelo probeert heel suggestief een ongeboren big aan Frieda te geven. Zij wijst zijn gift en hem af. 

Die avond wil Frieda een ritueel uitvoeren in het bos, dat het dorp omringt. Hopelijk wordt zij na dit ritueel zwanger. Maar dan valt Gelo haar aan. Hij kan het niet hebben dat zij hem afwees en een onvruchtbare vrouw moet dankbaar zijn als ze verkracht wordt! Misschien kan deze man haar wel zwanger maken. Gelo wurgt Frieda en terwijl zij stervende is, ziet zij vreemde verschijningen uit de bomen komen. 

De volgende morgen wordt Frieda onder de blauwe plekken wakker en Gelo is nergens te vinden. Eenmaal terug in het dorp is iedereen een beetje nerveus dat Frieda de nacht in het bos heeft doorgebracht bij de geesten. En Gelo is verdwenen. Als de mannen een zoektocht op touw zetten, vinden zij Gelo, die gruwelijk verminkt gespietst is op een boom. Iedereen wordt nu heel nerveus, wat heeft Frieda in dat bos gedaan? Is zij een heks. De sfeer slaat al snel om in dorp en Frieda trekt steeds meer naar het woud, waar de griezelige Witte Wieven wonen.  

De Witte Wieven kunnen Frieda wel geven wat ze wil, namelijk een kind. Maar na weer een nacht in het woud, wordt het wantrouwen van de dorpelingen te groot. Frieda is een heks en zij zal onheil over het dorp brengen. Kijk maar naar wat er met Gelo is gebeurt. Maar voor de hysterie een hoogtepunt kan bereiken, heeft Frieda al gekozen voor een leven bij de Witte Wieven. 

Conclusie 

Alweer Nederlandse Horror, na Moloch, en deze film vond ik echt beter. Omdat gekozen is voor een verhaal in de Middeleeuwen, kwam de isolatie van het dorp wat lekkerder uit de verf. Je moest in die tijd overal heen lopen en het volgende dorp was gewoon echt te ver. Hetzelfde gold voor de verlichting. Na zonsondergang is alles gewoon donker, en kaarsen zijn duur en waaien uit. Verder was het Nedersaksisch ook wel een leuke gimmick, je zat echt naar keuterboertjes te luisteren. 

Aan de andere kant, het verhaal was niet bijster origineel. De verliezers uit de samenleving (Vrouwen, zeker vrouwen zonder kinderen) zoeken een kans geven op een leuk en gelukkig leven en vinden die buiten de samenleving (VVitch). Verder deed de angst van het dorp voor het donkere woud me ook sterk denken aan de The Village. De Witte Wieven zelf en hun bewegingen deden erg denken aan de monsters van Guillermo del Toro, vooral die monsters uit Pans Labyrinth en Hellboy. Bij vlagen kon je afstrepen welke films de maker eerder had gezien en leuk vond.

Verder was de film wel heel kleurloos en donker. Een interessante stylistische keuze natuurlijk, werkt zeker goed om het primitieve leven van de dorpelingen goed weer te geven. Maar het was af en tot wel erg donker allemaal. En soms was het wat onduidelijk waarom Frieda nou precies ronddwaalde in het donker. Ging ze naar huis? Naar de buren of juist naar het donkere bos? En wat dacht ze daar te halen dan?

Al met al een redelijke film, maar niet bijster origineel.